Bu haftaki yazımda günümüzün en büyük sorunu olan insani değerlerle ilgili yazayım istedim.

Bizim çocukluğumuzda,  Komşumuzun dertleriyle derltlenir, sevinçleriyle sevinilirdi. Bir komşumuzun düğünü olduğunda, Kadın- Erkek ve Çocuk demeden yardıma koşar bir nebze olsun komşunun yükü hafifletilmeye çalışılır, mutluluğuna ortak olunurdu. Aynı şekilde  acılarına ortak olunarak acıları hafifletilmeye çalışılırdı. Büyüklere saygı küçüklere sevgi gösterilirdi. Dost ve arkadaşlıklar candan olup başarılarıyla övünülür ve en az onlar kadar sevinilirdi. Kötü günlerde hep ve çıkarsız dostların yanında olunurdu.

Hatırlıyorum da “Saka” köyünde Bırakın komşularımıza, af buyurun hayvanlarına bir şey olsa hemen yardıma koşar ve en az onlar kadar üzülürdük.

Şimdi Özellikle büyükşehirlerde insanlık yok denecek kadar azaldı. Bırakın komşumuzun, tanıdığımızın veya  herhangi bir insanın üzüntüsüne ortak olmayı, onları üzmek için yarışır olduk. Paylaşmayı unuttuk ve hatta komşumuzun lokmasına göz diker hale geldik. Her şey çıkar eksenli düşünülür oldu, birinde bir çıkar varsa o insana yaklaşır yoksa uzaklaşır olduk. Çıkarımız için insanları acımadan incitir veya incinmelerine ses çıkarmaz olduk. En acısı da ney biliyormusunuz?  Senelerce aynı apartmanda oturduğumuz insanları bile tanımaz, selam dahi vermez  hale geldik.

TOTAKDER başkanı olarak gezdiğim bir çok dairede gördüm ki  7-8 yıldır aynı apartmanda oturan insanlar birbirlerini tanımıyorlar. Nedenini Sorduğumda “O benim kapımı çalmadı ki veya nasıl bir insan olduğunu bilemiyoruz” cevabını aldım hep.. Bende cevaben ; O çalmıyorsa sen çal kapısını, tanışmadan nasıl bir insan olduğunu da anlayamazsın dedim. Komşunun kapısını  çalmak bu kadar zor olmamalı dedim kendi kendime ve bir çoğunuzun da facebook’ tan hatırlayacağı üzere “ÇAT KAPI” projesi başlattım. Bu projemde yaşadıklarımı sonraki yazılarımdan birinde anlatacağım emin olun çok ilginç şeyler okuyacaksınız.

Gelelim o  acı soruya; Ne oldu İnsanlığımıza? Şehirlermi Büyüdü, Yoksa insanlıkmı Küçüldü?

Bu haftaki yazımı noktalarken, Hafta sonu (30.01.206 Pazar Günü) AHLATİSTER  Derneği olarak düzenleyeceğimiz Gecemizi sabırsızlıkla bekliyorum. Gecemizle ilgili yazımı da kısmet olursa önümüzdeki hafta sizlerle paylaşacağım.

“Acı duyan canlıdır, Başkasının Acısını duyan insandır” sözüyle yazımı noktalıyor, başkasının acısını duyanlardan olmayı ümit ederek siz Değerli Ahlat’lı hemşehrilerim ve gazete okurlarıma saygı ve sevgilerimi sunuyorum.

YAZAR – MALİ MÜŞAVİR
NEVZAT ERTEKNOĞLU
[email protected]